تأثیر برنامه آرامسازی پیشرونده عضلانی بر میزان درد مزمن کمر و فعالیت‌های روزمره زندگی بیماران مبتلا به دیسک بین مهره‌ای: یک کارآزمایی بالینی

زمینه و هدف: عمده‌ترین علت کمردرد، فتق دیسک بین مهره‌ای است. شایع ترین علامت این بیماری درد است که باعث کاهش فعالیت‌های روزمره زندگی در بیماران مبتلا می‌گردد. این پژوهش با هدف بررسی تأثیر برنامه آرامسازی پیشرونده عضلانی بر میزان درد مزمن کمر و فعالیت‌های روزمره زندگی بیماران مبتلا به دیسک بین مهره‌ای انجام شده است. روش بررسی: در این کارآزمایی بالینی که به صورت موازی انجام شد، 56 بیمار مبتلا به فتق دیسک بین مهره‌ای کمر به صورت تصادفی در گروه 28 نفره آزمون و کنترل تقسیم شدند. به بیماران گروه آزمون طی 7 جلسه تئوری و عملی با تأکید بر 14 گروه عضلانی، برنامه آرامسازی پیشرونده عضلانی آموزش داده شد. پرسشنامه مقیاس شدت درد و فعالیت‌های روزمره زندگی، قبل از مداخله، بعد از یک ماه مداخله و بعد از سه ماه مداخله در دو گروه تکمیل گردید. یافته ها: در مجموع 56 بیمار مطالعه را به پایان رساندند. برنامه آرامسازی پیشرونده عضلانی باعث کاهش میانگین شدت درد و افزایش ابعاد فعالیت های روزمره زندگی در گروه آزمون بعد از سه ماه مداخله نسبت به قبل از مداخله شده است (001/0>P). همچنین آزمون آماری آنالیز واریانس با اندازه گیری های مکرر، تفاوت معنی‌داری را در سه بار اندازه گیری میزان درد و امتیاز کل و امتیاز ابعاد فعالیت‌های روزمره زندگی در گروه آزمون نشان می‌دهد (001/0>P). در گروه کنترل این تفاوت ها معنی‌دار نبود. نتیجه گیری: با توجه به یافته‌های این پژوهش، برنامه آرامسازی پیشرونده عضلانی تأثیر به سزایی در کاهش درد مزمن کمر و افزایش فعالیت‌های روزمره زندگی بیماران مبتلا به دیسک بین مهره‌ای دارد. به کارگیری این برنامه برای کاهش درد مزمن کمر و افزایش فعالیت های روزمره زندگی بیماران مبتلا به دیسک بین مهره ای پیشنهاد می گردد.